“Engeld it poeilik!”

Praat ek mense-, engletale, maar het nie die liefde nie
Is my woorde hol simbole, klanke sonder melodie.

Ek is mal oor hierdie liedjie!  Dit laat my altyd aan Tim dink, ’n dowe seuntjie met wie ek ’n lang pad gestap het.

Dertien jaar gelede was Tim in graad 1, toegerus met twee fluitende gehoorapparate, besig om te probeer sin maak van twee tale se ingewikkelde klankstelsels.  ’n Dowe kind in ’n horende skool stoot ’n rots so groot soos Sisiphus s’n uit:  Een wat male sonder tal weer terugrol.  Saam-saam het ons die ploeterpad deurgesukkel, een klank op ’n slag.

Die eerste helfte van graad 1 was moedertaalonderrig ons hoofdoel.  Afrikaans se klankstelsel is met mening aangeleer.  Elke klank moes gevoel, gehoor, geskryf en gesê kon word.  En pas is ons baas van die Afrikaanse foneemstelsel, of ons moet Engels ook takel.  O wee.  Vir Timmy was dit nag!  Hy het Engels met ’n onverdunde passie gehaat.  Want hoe wil Juffrou dan hê dat die u soos in sus en buk, nou anders klink in ’n woord soos puppy en cup?  Hoe word ’n u dan ’n a?  “Dit poeilik!” het hy gemurmureer.  “Engeld it poeilik!”  Ja, die s aan die einde van woorde was ook vir hom “poeilik”.  Engeld was vir hom véél moeiliker as Afrikaad.

Een oggend is hy hoogs ontsteld toe hy instap vir sy les.  Hulle hondjie is die vorige dag dood.

“Buddy i’ dood,” sê hy droewig, trane in sy neutbruin oë.

“Toemaar, hy is in die hemel,” probeer ek lomp troos.

“Jimmel?”  Tim se oë verhelder.  “Waar Jieddid it?” vra hy.

Ja, waar Jesus is, beaam ek soos ’n skaap, vies vir myself en kniediep in ’n teologiese moeras.

Tim was vir ’n oomblik stil.  Toe vra hy behoedsaam.

“En ek. Ga’ ek ok jimmel toe?” vra hy.

Weer kan ek myself skop.

“Ja, Tim.  Jy sal ook hemel toe gaan.”

“Na Jieddid toe?” vra hy agterdogtig.

“Ja, Tim.”

Toe kom die vraag met ’n benoude stemmetjie: “P’daat hy Engeld?”

Praat ons mense engle-tale?  Dis die vraag!  Want of jy nou hier op aarde Afrikaans of Engels praat, dis immers die taal van die liefde wat regtig saak maak.

(Dis vandag al ’n staande grap tussen Tim, sy ma en ek:  Ons kyk net vir mekaar en ons begin lag.  Miskien moet meer mense ons grappie deel.  Want hoe het die grote Shakespeare gesê?  Many a truth is spoken in jest.  Kom ons begin by die feite.  Timmy is Sonja Herholdt se seun, die enetjie wat op tweejarige ouderdom met ernstige bilaterale sensoriese doofheid gediagnoseer is.  Vandag is hy ’n selfstandige, werkende jong man met ’n dubbele kogleêre inplanting en kommunikeer hy vlot in Afrikaans en Engels.)

Oorspronklike stuk : http://www.rapport.co.za/MyTyd/Nuus/Fluit-fluit-Engeld-it-poeilik-20140110